Το καθιερωμένο..

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η σκέψη μου τριγυρίζει στα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις... Κάθε φορά θέλω να γράψω κάτι που πραγματικά να δώσει κουράγιο και θετική ενέργεια στα αγχωμένα πλάσματα που συναντώ καθημερινά...Δύσκολο...Όταν ζεις αυτήν την κατάσταση σε ξεπερνά, δεν ακούς αυτούς που σου λένε "Όλοι τα περάσαμε αυτά" και κυρίως το κορυφαίο αστείο "Μην αγχώνεσαι". Όμως είναι ανάγκη, μικρέ μου υποψήφιε, να κάνεις μια μικρή αναδρομή σε όλη τη χρονιά που πέρασε..Τώρα...Δεν θα κρατήσει πολύ-έχεις χρόνο!!Αν, λοιπόν, σκεφτείς πόσο έχεις κοπιάσει, πόσα ανώμαλα ρήματα έχεις συναντήσει, πόσες ασκήσεις Φυσικής και Μαθηματικών έχεις λύσει, πόσο κοντά έχεις έρθει με τον Παπανούτσο, πόσες Κυριακές έχεις γράψει διαγωνίσματα, πόσο συχνά είπες τη φράση " Όχι άλλο κάρβουνο- συγγνώμη διάβασμα", πόσες φορές οι γονείς σου έγιναν αποδέκτες αυτού του ακατανίκητου εκνευρισμού σου και σε συνέφεραν με τη στήριξή τους  θα συνειδητοποιήσεις ότι έχεις κάνει ακριβώς ό,τι έπρεπε να κάνεις και μέχρι στιγμής... έχεις επιβιώσει-ίσως με κάποιες παράπλευρες απώλειες, αλλά τα έχεις καταφέρει...Οπότε αυτό που μένει να κάνεις πια είναι να είναι να αδειάσεις το μυαλό σου από όλες τις αρνητικές σκέψεις του τύπου "Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω", "Να μη ξημέρωνε ποτέ η ώρα τούτη Θεέ μου" και άλλα παρεμφερή και να πάρεις βαθιές ανάσες...Είναι σημαντικό να βλέπεις αυτό που έχεις μπροστά σου και όχι το τι θα συμβεί αν αποτύχεις...Αυτό θα το αντιμετωπίσεις όταν και ΑΝ προκύψει... Έχεις φτάσει στο τέλος της διαδρομής και θέλεις να πας διακοπές...Ποιος δε θέλει , όμως, να κάνει έναν θριαμβευτικό τερματισμό, ένα εντυπωσιακό φινάλε;!Ο καλύτερος σύμβουλος αυτή τη στιγμή είναι η ψυχραιμία!!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  

Και κάτι απ' τα παλιά...

ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΤΙ ΓΕΛΙΑ

  Πόσες φορές δεν έχουμε συλλάβει τον εαυτό μας να παρακολουθούμε κάποια παλιά ελληνική ταινία, για παράδειγμα τον Χατζηχρήστο στον ασυναγώνιστο ρόλο του «Ζήκου» ή την Καρέζη ως «Δεσποινίς Διευθυντής» και να ξεσπάμε σε γέλια. Το γέλιο έχει φοβερή ενέργεια, συχνά ασυγκράτητη, εκτονώνει, δίνει θετική ενέργεια και παράταση βίου και σε ακραίες περιπτώσεις γυμνάζει και τους κοιλιακούς μύες. Όλα καλά μέχρι εδώ. Ακριβώς όμως επειδή ανήκει στις αυθόρμητες αντιδράσεις του οργανισμού μας πόσο ευεργετικό και ωφέλιμο είναι όταν εκδηλώνεται σε λάθος στιγμή; Πόσο εύκολα μπορεί η ιλαρή διάθεση να μετατραπεί σε γνήσια ντροπή, τέτοια που να σε κάνει να θέλεις να εξαφανιστείς, να «ανοίξει η γη και να σε καταπιεί» που λέμε; Και απαντώ. Πολύ εύκολα.

  Ας πάρουμε ένα παράδειγμα πολύ απλό. Βρίσκεσαι, φίλε αναγνώστη, σε ένα πολυτελές εμπορικό κατάστημα με πολλές-πολλές σκάλες. Κατεβαίνεις μια από αυτές για να φτάσεις στον προορισμό σου που είναι ο κάτω όροφος. Μπροστά σου προχωρά αμέριμνη μια νεαρή κοπέλα, ντυμένη στην πένα, βαμμένη με ύφος Μέριλιν (τότε που τραγουδούσε στον πρόεδρο ‘Happy birthday Mr.President’). Μοιραία, αγέρωχη, με λάγνο βλέμμα. Η εν λόγω κοπέλα λοιπόν συνειδητοποιεί-κάπως αργά για κακή της τύχη- ότι τα τακούνια είναι ικανά να σε «ανεβάσουν» στα ύψη αλλά εξίσου ικανά να σε «ρίξουν στα πατώματα» στην κυριολεξία! Κι εσύ γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας στην άτυχη στιγμή, εκείνη που το τακούνι αποχαιρετά τη σόλα και η κοπέλα στρώνεται φαρδιά πλατιά στο έδαφος με πρόσωπο ερυθρόδερμου της φυλής των Σιου (μα τι ντροπή)! Το γεγονός σε αιφνιδιάζει και σε τρομάζει λίγο, μήπως χτύπησε άσχημα η καημένη. Μόλις διαπιστώσεις ότι δε συνέβη κάτι ανησυχητικό ή και λίγο πιο πριν αν είσαι ανυπόμονος, το γέλιο έρχεται και σε πνίγει. Και τι να κάνεις; Να πνιγείς; Με υποψία ενοχής αλλά το κάνεις.

   Ένα άλλο, εξίσου συνηθισμένο παράδειγμα. Περπατάς στο δρόμο ή αν προτιμάς πίνεις τον καφέ σου σε ένα μαγαζί. Κόσμος πάει κι έρχεται. Κάποιοι είναι στο στυλ σου, άλλοι όχι. Επειδή ούτε ρατσιστής είσαι, ούτε μοντέλο του Armani σέβεσαι τη διαφορετικότητα. Όταν όμως εμφανιστεί, ξαφνικά και απροειδοποίητα, τύπος με ντύσιμο και κουπ που σε παραπέμπει άμεσα σε αξέχαστες βιντεοταινίες των 80’ς (εκείνες με τον Σταμάτη Γαρδέλη και τον Στάθη Ψάλτη λέω) εκτός από τη γλυκιά νοσταλγία δε σε πιάνει και μια ακατανίκητη επιθυμία για γέλιο. Αναρωτιέσαι από μια μηχανή του χρόνου ξεπήδησε, που συχνάζει και δεκάδες ερωτήματα κατακλύζουν τον εγκέφαλο σου. Πάντως ντροπή σου που γελάς, ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει μια εποχή ολόκληρη και, σε τελική ανάλυση μαγκιά του! χοχο

Να αναφερθώ στην περίπτωση του ανέκδοτου που ποιος το καθιέρωσε ως θεσμό πολύ θα ήθελα να ξέρω! Άνθρωποι που γνωρίζω και εκτιμώ για το χιούμορ τους, σπανίως με έχουν κάνει να γελάσω με ανέκδοτο που έχουν πει. Παίρνουμε το παράδειγμα μιας παρέας ανθρώπων που συζητούν και περνούν καλά. Πάντα υπάρχει εκείνος που θα πεταχτεί και θα ρίξει την ατάκα «Ρε παιδιά πείτε κανένα ανέκδοτο». Και επειδή σπανίως υπάρχουν εθελοντές σε κάτι τέτοια, ο ίδιος που το πρότεινε βρίσκει την ευκαιρία να πει όσα ανέκδοτα ξέρει! Αν δεν το έχει το χάρισμα και είναι και λίγο άνοστο και το χιούμορ επικρατεί αμηχανία. Συνήθως το γέλιο έρχεται αργότερα και τις περισσότερες φορές είναι αυτό που λέμε «νευρικό», σε βαθμό που να υποψιάζεται και ο ίδιος ο άνθρωπος που το αφηγήθηκε ότι για κάποιον άλλο λόγο γελούν οι γύρω (μα τόσο πετυχημένο ήταν, δε νομίζω)..

   Και γυρνάμε λίγο ή πολύ πίσω. Στα σχολικά χρόνια. Αποκλείεται να έχετε υπάρξει μαθητές και να μην έχετε βρεθεί ενώπιον ενός αστείου περιστατικού στη διάρκεια του μαθήματος, τότε που πρέπει να είστε συγκεντρωμένοι και να δείχνετε τον απαιτούμενο σεβασμό. Για παράδειγμα, όταν μπαίνει η καθηγήτρια στην αίθουσα και έχει «ανοιχτά τα μαγαζιά της», όπως λέγαμε παλιά ή όταν ο καθηγητής που έχετε την πρώτη ώρα έχει ένα τσουλούφι που πετά σαν κοκκόρι (πιθανότατα λόγω κακής στάσης στον ύπνο) το γέλιο δύσκολα μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο. Όσο πιο σοβαρό είναι το προφίλ του «θύματος» και όσο πιο ανυποψίαστος είναι τόσο πιο αστείο είναι το περιστατικό. Η ντροπή έρχεται όταν το καταλάβει, γιατί δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το δει… Εσύ όμως θα έχεις ήδη γελάσει. Και είναι σωστό; Όχι, δεν είναι! Χοχο!

  Αν πάλι βρεθείς σε μια παρέα και κάποιος, σίγουρα όχι συγγενής του Μπαμπινιώτη αρχίζει να μιλά και να πετά «μαργαριτάρια», μιλάω για τα τραγικά και όχι τα απλά που όλοι κάνουμε, πώς αντιδράς; Όταν επιμένει να μιλάει για την «δικτακτορία» και όχι την «δικτατορία» κι όταν φεύγοντας σου λέει όλο χαρά «θα τα πούμε λίγο πιο αργότερα» δε νιώθεις τις κεραμίδες να πέφτουν στο κεφάλι σου; Αν είσαι υποψιασμένος και ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις είσαι συγκρατημένος, αν όμως δεν ξέρεις εύκολα μπορεί να σου φύγει ένα γελάκι! Και τι ψυχή έχει ένα γελάκι μωρέ;

   Τέλος, το πιο ακραίο αλλά ταυτόχρονα και το πιο συνηθισμένο είναι το γέλιο στις κηδείες. Είναι σίγουρα η πιο ακατάλληλη στιγμή, πρόκειται για ένα τραγικό γεγονός. Κι όμως, θες η υπερένταση, θες η ανάγκη για εκτόνωση, η κούραση του οργανισμού πολύ συχνά προκύπτει κάποιο γέλιο. Όταν ας πούμε βλέπεις κάτι γιαγιάδες και παππούδες να ξεκινούν μοιρολογώντας και καταλήγουν να σχολιάζουν τις πομπές της κόρης της γειτόνισσας ή να συγκρίνουν ποιος έχει τη μεγαλύτερη πίεση λες και θα βραβευθεί στο τέλος δε σου έρχονται γέλια. Ή όταν επικρατεί ένα βαρύ και άσχημο κλίμα και μια γενικότερη ησυχία και ακούγεται το κινητό γιαγιάς γύρω στα 70 με ήχο κλήσης «Τι θα ακούσω ακόμα από σένα απορώ, τα περίμενα όλα όμως όχι και αυτό»(πραγματικό γεγονός). Και να τα περιμένεις όλα. Όμως όχι και αυτό.

   Θεωρώ ότι το γέλιο πραγματικά σε λυτρώνει, σε γεμίζει και σου δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα. Και αν είναι το μοναδικό μας όπλο για να ξεφύγουμε από την μιζέρια, την ασχήμια και τα προβλήματα ας το απενοχοποιήσουμε! Γελάστε άφοβα λοιπόν! Αλλά προσοχή, να είστε προετοιμασμένοι να γελάσουν και μ’ εσάς! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα..

ΥΓ: Μου ήρθε ένα ανέκδοτο τώρα…Καλά, καλά δεν το λέω!!

 

 

  

Με αφορμή την ανακοίνωση του προγράμματος των εξετάσεων και με όλη μου την αγάπη...
Δίνεις πανελλήνιες αν:
1. Κάθε ήχος ακόμη και ο παραμικρός θόρυβος είναι ικανός να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα...
2. Διαβάζεις, διαβάζεις, διαβάζεις αλλά πάντα υπάρχει χρόνος για περαιτέρω...διάβασμα...
3. Τρως ακατάπαυστα και σε περίεργες ώρες σα να βρίσκεσαι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη...
4. Η μόνη γυμναστική που κάνεις είναι από το δωμάτιο σου στο ψυγείο και πάλι πίσω...
5. Δε θέλεις να ξανακούσεις όσο ζεις το τραγούδι που έχεις για ξυπνητήρι...
6. Σε ενοχλούν τα πάντα: το μαλλί σου που δε στρώνει, το φαγητό που παραψήθηκε, ο καιρός, οι γονείς σου, το παιχνιδιάρικο μικρό σου αδερφάκι...
7. Περπατάς στο δρόμο και κάνεις μαθηματικές πράξεις ή σύνταξη στα αρχαία...
8. Θέλεις να έρθει η άνοιξη, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή το μετανιώνεις γιατί δε μπορείς να χαρείς τη φύση στην καλύτερη της φάση (εσύ και οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι) που έχεις φάει τα καλύτερά σου χρόνια διαβάζοντας...
9. Δε ξέρεις τι μέρα είναι και αν είναι μέρα ή νύχτα..
10. Η λέξη "επανάληψη" είναι σα γροθιά στο στομάχι...
11. Θυμάσαι ότι τελευταία φορά που βγήκες ήταν Ιούλιος...
12. Πιστεύεις ότι ο καιρός περνά πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνεις αλλά θέλεις να έρθει γρήγορα ο καιρός (παράνοια;) για να ξεμπερδεύεις...
13. Έχεις ήδη κανονίσει πού θα πας διακοπές το καλοκαίρι...
14. Η μόνη περιποίηση του εαυτού σου περιλαμβάνει μπάνιο και πλύσιμο δοντιών-τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...
15. Μισείς θανάσιμα την Κυριακή και τα διαγωνίσματά της...
16. Βλέπεις τους καθηγητές σου- κυρίως του φροντιστηρίου συχνότερα από τους φίλους...
17. Όταν εκνευρίζεσαι με τους συμμαθητές σου που "έριξαν μόνο μια ματιά, δε διάβασαν", ενώ βλέπεις ότι ο μαύρος κύκλος από την αϋπνία έχει φτάσει στο πηγούνι...
18. Φαντάζεσαι τις εξετάσεις σαν ένα τέρας με τρία κεφάλια και έξι μάτια έτοιμο να σε κατασπαράξει...
19. Κλαις άνετα σε κάθε ευκαιρία ή σε πιάνει αδικαιολόγητο νευρικό γέλιο...
20. Νιώθεις συνέχεια κουρασμένος και οι καφέδες μαζί με τις βιταμίνες είναι πάντα εκεί, πιστοί σου σύντροφοι...
Με αρκετή δόση υπερβολής, τα παιδιά της Γ' Λυκείου θα αναγνωρίσουν σε κάποιο από τα παραπάνω τον εαυτό τους...
ΥΠΟΜΟΝΗ-ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ
Η ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΣΑΣ

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

    Αξιοζήλευτοι όσοι σκέφτονται αισιόδοξα γιατί έτσι γεννήθηκαν, έτσι έμαθαν, γιατί δεν νιώθουν ότι είναι θέμα επιλογής, αλλά κάτι απολύτως φυσικό και επόμενο από τη στιγμή που ζουν και αναπνέουν.

     Νομίζω πως πάντα ζήλευα, καθότι απαισιόδοξη, όσους σκέφτονταν πάντα θετικά. Γι'  αυτούς αν ας πούμε, κάποιος δε σηκώνει το τηλέφωνο είναι προφανώς γιατί δεν το ακούει, και όχι γιατί έχει πέσει θύμα τροχαίου και το κινητό του βρίσκεται πεσμένο στην άσφαλτο, ενώ χτυπά επίμονα στους ρυθμούς του "Love me again", κάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα σκεφτόμουν εγώ. Επίσης ο θετικός άνθρωπος θα αγνοήσει μια ξαφνική κακοκαιρία καταμεσής του καλοκαιριού και δε θα πέσει σε ήπιας μορφής κατάθλιψη βρίζοντας το κακό το ριζικό του και τον Θεό που τον μισεί. Τέλος, ο αισιόδοξος στην αφόρητα κλισέ ιστορία με το ποτήρι, θα σβήσει όσο μπορεί τη δίψα του, χωρίς να αναρωτηθεί ποιος δεν σεβάστηκε την ανάγκη του και ήπιε λίγο από το νερό του.

       Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου και  εξακολουθώντας να αγωνιώ για την έμφυτη τάση μου προς το χειρότερο σενάριο, συνειδητοποίησα πολλά. Αρχικά, αυτοί οι αισιόδοξοι τελικά δεν είναι τόσο πολλοί-ίσως να συνέβαλε και η κρίση στον περιορισμό αυτής της έξαλλης ευτυχίας-πάντως τα πράγματα ηρέμησαν και δεν το λέω χαιρέκακα. Έπειτα, κατάλαβα πως οι κραυγές αισιοδοξίας από κάποιους συνήθως κρύβουν ανασφάλειες και  συναισθηματικά κενά τα οποία προσπαθούν  με λύσσα

 να καλύψουν διατυμπανίζοντας όπου σταθούν κι όπου βρεθούν πόσο υπέροχη είναι η ζωή τους και πόσο τέλεια περνούν. Σε τελική ανάλυση, δεν είναι ανάγκη να είναι όλα τέλεια, δεν είναι όλα τέλεια και δε μπορούν να είναι τέλεια για πάντα. Ακόμη, η στοιχειώδης αίσθηση του ανικανοποίητου, η ανησυχία για όσα γίνονται στον κόσμο και η απουσία επανάπαυσης είναι που κινητοποιούν, που αλλάζουν, που αφυπνίζουν. Και όλα αυτά δεν συνδυάζονται με εκρήξεις ανούσιας χαράς και τρελού ενθουσιασμού. Ο απαισιόδοξος, τουλάχιστον, είναι προετοιμασμένος για κάθε σενάριο-απλώς το χειρότερο είναι γι' αυτόν στην κορυφή της λίστας, πατά λίγο περισσότερο στη γη-άσχετα αν αυτή γίνεται εύκολα κινούμενη άμμος και, αν μη τι άλλο όταν κατακτήσει την ευτυχία νιώθει τέτοια συγκίνηση, σαν παιδί που ερωτεύεται για πρώτη φορά. Ο κόπος, η προσπάθεια και όλη αυτή η αγωνία για να παραμερίσει κάθε αρνητικό και να νιώσει πραγματική-αυθεντική χαρά και ευτυχία δίνει άλλη αξία στην κατακτημένη αισιοδοξία. Απαισιόδοξοι όλου του κόσμου, προσπαθήστε να δείτε το φως-κάπου υπάρχει στο βάθος!Όπως και να 'χει, "Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους" που θα λέγε και η αλησμόνητη Μαφάλντα.

πειράζει?

Στην τρυφερή ηλικία των δεκαέξι ένα "φυσιολογικό" παιδί πρέπει να ξέρει τι του γίνεται, πού οδεύει, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει..μετά από δύο χρόνια δηλαδή...Με τα ερεθίσματα του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος, με τις επιδόσεις του στο σχολείο, με τα πτυχία, τις νουθεσίες των ειδικών πρέπει να έχει κάνει ένα παζλ που να εμφανίζει μια ξεκάθαρη εικόνα του μελλοντικού εαυτού του..Όχι;

   Πάντα ζήλευα τα παιδιά που ήξεραν από τότε που άρχισαν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, με τι θα ασχοληθούν στο μέλλον.Πίστευα ότι έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής του ή, τελοσπάντων, ένα από τα προβλήματα..Νόμιζα πως η επιθυμία αρκούσε για να τους οδηγήσει στην υλοποίηση του ονείρου τους..Νόμιζα πως είναι όλοι φτιαγμένοι για κάτι..Όλοι, εκτός από μενα!!Μεγαλώνοντας, άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου, να αναγνωρίζω τα χαρίσματα και τις αδυναμίες μου, αλλά όλα αυτά ήταν εξαιρετικά συγκεχυμένα μέσα στο άκρως φορτωμένο με άγχη μυαλουδάκι μου...Δεν είχα δασκάλους-μέντορες που να ξυπνήσουν τις κλίσεις μου, δεν είχα γονείς κυνηγούς των βαθύτερων χαρισμάτων μου και από αυτοπεποίθηση ούτε σταγόνα..Άρχισα να καταλαβαίνω, εγκαίρως ευτυχώς, ποια ήταν τα μαθήματα με τα οποία τα κατάφερνα καλύτερα από τα άλλα και ξεκίνησα την προσπάθεια μου..Έτσι γενικά και αόριστα, με ανασφάλεια αρχικά και, έπειτα, με μια εσωτερική δύναμη, σχεδόν βεβαιότητα ότι κάνω το σωστό..Με οδηγό αυτήν τη δύναμη κατάφερα να περάσω στο Πανεπιστήμιο, σε μια σχολή που δεν με ξετρέλανε, αλλά με έπεισε να ασχοληθώ σοβαρά μαζί της..Ταυτόχρονα, έβγαιναν λόγω συγκυριών κυρίως, στην επιφάνεια "νέες αγάπες", οι ξένες γλώσσες, ο χορός, το θέατρο που μου έδιναν και μου δίνουν συγκίνηση μεγάλη.

    Ώσπου, τυχαία πάλι(ώρες είναι να αρχίζω να πιστεύω στην τύχη), ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω δασκάλα, καθηγήτρια..Να δώσω όση γνώση μπορώ, όσες συμβουλές και αγάπη είμαι σε θέση να προσφέρω σ' εκείνους που θέλουν να τη δεχτούν..Και έγινα..Και νιώθω τυχερή γι' αυτό..

Οπότε, πριν απογοητευτείς, άνοιξε το μυαλό, τους ορίζοντες, τα αυτιά και τα μάτια σου και αφουγκράσου τον εαυτό σου..Κι αν στην αρχή δεν ακούς τίποτα ή δεν ακούς καθαρά, πειράζει; Δεν πειράζει...

Ελα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι

    Διαχρονικό πρόβλημα στη χώρα μας το εκπαιδευτικό σύστημα. Μια "καραμέλα" για κάποιους, ένα ουσιαστικό και άλυτο ζήτημα στην πραγματικότητα. Με αφορμή τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών και τον παραλογισμό των πανελληνίων, το θέμα έρχεται βίαια και ηχηρά στην επιφάνεια για ακόμη μια φορά και αυτό που σίγουρα και αποδεδειγμένα προκαλεί είναι διαφωνίες. Οι καθηγητές του Δημοσίου επιστρατεύονται για να πραγματοποιηθούν οι εξετάσεις πριν καν εκφράσουν την πρόθεση να απεργήσουν και πολύ αμφιβάλλω για το αν έχει ο κόσμος αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό. Οι πραγματικοί λόγοι της απεργίας δεν φτάνουν ποτέ στα αυτιά του απλού κόσμου ο οποίος μένει με την εντύπωση ότι γίνεται πολύς λόγος για δύο επιπλέον ώρες δουλειάς. Από την άλλη, οι μαθητές με την αγωνία και το άγχος μιας ολόκληρης χρονιάς ανυπομονούν για το τέλος της και ανατριχιάζουν και μόνο στην ιδέα μιας αναβολής. Οι γονείς τους, ακόμη πιο ακραίοι σε πολλές περιπτώσεις, δεν ξέρουν σε ποιον να αποδώσουν ευθύνες. Στους καθηγητές που επέλεξαν αυτήν την ιδιαιτέρως κρίσιμη περίοδο για να εκφράσουν τα αιτήματά τους ή στην κυβέρνηση που με τις κινήσεις της τους ωθεί σε αυτήν την κατεύθυνση; Σε όλο αυτό το παραλήρημα, υπάρχουν και οι καθηγητές των φροντιστηρίων, τους οποίους εξακολουθούν να αγνοούν ακόμη και σήμερα εκείνοι του Δημοσίου. Έρχονται κι αυτοί σε επαφή με τους μαθητές, δουλεύοντας ώρες ατελείωτες για την καλύτερη δυνατή προετοιμασία τους ώστε να πετύχουν το στόχο τους. Και σε αυτούς δημιουργείται ένα αρνητικό κλίμα για τον δημόσιο τομέα που υπήρχε βέβαια πάντοτε, αλλά τώρα διογκώνεται. Αν όλοι κάναμε ένα βήμα πίσω; Αν βάζαμε λίγο νερό στο κρασί μας; Θα είχαν όλα αυτά αποτέλεσμα; Για να το μάθουμε θα πρέπει να κάνουμε το δύσκολο. Να σκεφτούμε, αποστασιοποιημένοι από την ιδιότητά μας, τη θέση μας, όχι από τον χαρακτήρα μας και τις αρχές μας.
   Αφού το πρόβλημα αναβολής των πανελληνίων ξεπεράστηκε, ήρθε εκείνο που δίχασε τους μαθητές αυτή τη φορά. Η συνήθης τακτική των δύσκολων έως αδιανόητων θεμάτων σε μαθήματα της τεχνολογικής και θετικής κατεύθυνσης επιβάρυνε την ψυχολογία των παιδιών αυτών των κατευθύνσεων και δημιούργησε προστριβές με τα παιδιά της θεωρητικής κατεύθυνσης τα οποία, κατά κανόνα αντιμετωπίζουν θέματα λιγότερο δύσκολα. Και όλα αυτά κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Με κούραση συσσωρευμένη, με αντοχές ελάχιστες και, τελικά με κακό κλίμα που δεν θα έπρεπε κι όμως επηρεάζει τους μαθητές δημιουργώντας στρατόπεδα. Η διαφωνία αυτή δεν έχει βάση, καθώς τα παιδιά δε στοχεύουν στις ίδιες σχολές ούτε τα μαθήματα τους μπορούν να συγκριθούν. Ωστόσο συνεχίζει να υπάρχει με δικαιολογημένα απογοητευμένους μαθητές που δεν βλέπουν να έχουν αποτέλεσμα οι κόποι τους και με άλλους που αναγκάζονται να απολογηθούν γιατί δεν τους ζόρισαν περισσότερο. Για ακόμη μια φορά δεν εστιάζουμε εκεί που πρέπει. Η ουσία είναι ότι όσοι αποφασίζουν για τις εξετάσεις έχουν πλήρη άγνοια της κατάστασης που επικρατεί στα σχολεία, του φόρτου των μαθητών και της εφηβείας με αποτέλεσμα να δοκιμάζουν τις αντοχές των μαθητών και να αφήνουν πολλούς έξω από τον χορό
Καλή υπομονή και κουράγιο για το υπόλοιπο και καλά αποτελέσματα σε όλους
Και ας μην ξεχνάμε ότι μια φαινομενική αποτυχία μπορεί να μας οδηγήσει σε δρόμους που πότε δε φανταστήκαμε, αλλά τελικά μπορεί να μας εκφράζουν.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YbUtY3w-qWI

Ασκήσεις θάρρους

Σχεδόν κάθε χρόνο, τέτοια εποχή νιώθω πως πρέπει να γράψω δυο-τρεις σκέψεις για τα παιδιά που δοκιμάζονται στις πανελλήνιες εξετάσεις. Λόγω ιδιότητας αλλά μάλλον και λόγω χαρακτήρα πιστεύω πως πρέπει να υπενθυμίσω σε όσους από κούραση ή υπερβολικό άγχος έχουν αποπροσανατολιστεί λίγο, κάποια βασικά πράγματα...1ον: Η εντατική προσπάθεια ενός ολόκληρου χρόνου δημιουργεί τις καταλληλότερες προϋποθέσεις για επιτυχία. Σκέψεις του τύπου "Νιώθω πως δε θυμάμαι τίποτα", "Δεν προλαβαίνω" και "Δεν θα γράψω", εκτός του ότι απαγορεύονται δια ροπάλου ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, 2ον: Η σύγκριση με άλλους συμμαθητές μας μόνο κακό μπορεί να μας κάνει, καθώς ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς, το δικό του πρόγραμμα και τη δική του προσωπικότητα, 3ον: Διαβάζουμε οργανωμένα και όχι άτσαλα για να αποφύγουμε επιπρόσθετη κούραση, 4ον: Αν νιώθουμε πως δεν αποδίδουμε παίρνουμε μια ανάσα, είτε αυτό σημαίνει μισή ώρα ξεκούρασης, ταβανοθεραπείας, βόλτας με ποδήλατο ή χωρίς.Αλλά όταν λέμε μισή ώρα, εννοούμε ΜΙΣΗ ΩΡΑ, όχι υπερβολές, 5ον: Δεν υπολογίζουμε πόσο θα γράψουμε σε κάθε μάθημα γιατί μπορεί να βρεθούμε προ εκπλήξεως-ευχάριστης ή δυσάρεστης- και δεν έχει και καμιά απολύτως ουσία. Προσπαθούμε για το καλύτερο για να έχουμε έπειτα την πολυτέλεια να κάνουμε τις επιλογές μας με βάση τις επιθυμίες μας και όχι λόγω του βαθμού μας, και 6ον:Σκεφτόμαστε θετικά, ψύχραιμα και ρεαλιστικά..Ακούστε μας και εμάς..Κάτι ξέρουμε